rozdział 3

Kroki odbijały się echem od kamiennych ścian zamku. Kobieta szła szybko, lecz elegancko. Jej czarna, długa suknia powiewała i trzepotała za nią, niczym skrzydła kruka. Usta szlachcianki były zaciśnięte w wąską linię, a oczy mogły zabijać. Głównie z tego powodu służące uciekały jej z drogi. Poza tym, była ona wyjątkowo niemiłą osobą dla ludzi z niższych sfer. Wpadła do jednej z komnat wzorem huraganu, który odwiedził miasto kilka dekad temu.

Przy oknie pokoju stał mężczyzna w ubraniu palatyna. Na dźwięk otwieranych drzwi odwrócił się. Tym, co wyróżniało go od innych mieszkańców stolicy była na pewno śniada cera. Lekko skośne oczy i ciemnych tęczówkach spojrzały na kobietę.

– Królowo – powiedział i ukłonił się nisko.

– Sir C’nplote – odpowiedziała i dygnęła lekko.

Oboje podeszli do siebie. Patrzyli prosto w swoje oczy. Monarchini złapała szlachcica mocno za przedramiona.

– Sprawdziłeś? – Zapytała z lekką obawą w głosie.

– Oczywiście – odpowiedział i uśmiechnął się lekko.

Ich usta złączyły się namiętnym pocałunku kochanków. Oderwali się od siebie dopiero, gdy zaczynało im brakować powietrza.

– Och, Noele... – zaczął mężczyzna, ale kobieta mu przerwała.

– Nie dzisiaj, Pavol. W ogóle, dlaczego tutaj przyszedłeś? To ryzykowne!

– Nie mogłem dłużej czekać – odpowiedział i chciał ją ponownie pocałować, ale ona odepchnęła go. – Nie widziałem cię przez trzy dni! Trzy dni!

– Wiem, Pav, doskonale o tym wiem. – Noele westchnęła siadając na jednym z krzeseł. – Ale nie mogę pozwolić, aby ktokolwiek się o tym dowiedział. Zwłaszcza on.

– Za bardzo się wczuwasz – powiedział C’nplote i objął ją ramieniem. – Wiesz coś nowego?

– Tylko tyle, że mój wspaniały – uśmiechnęła się ironicznie – mąż organizuje bal za dwa tygodnie. No i, że zbiera straż przyboczną.

– Straż przyboczną? – Zdziwił się szlachcic. – Domyśla się czegoś?

– Z tego, co mi wiadomo, to raczej nie – odpowiedziała. – Wczoraj była tu jakaś kobieta. Przyprowadził ją ten rycerz Svord czy jakoś tak. Służący mówili mi, że śmierdziało od niej alkoholem, ale Milan nic sobie z tego nie robił. Jeden z moich żołnierzy powiedział, że rozmawiali, jak starzy przyjaciele.

– Wiemy, jak się nazywa? – Dopytywał Pavol.

– Niestety – mruknęła. – Skryba jest młody, zapatrzony w swojego ukochanego króla i nieprzekupny.

Królowa wstała i podeszła do okna. Oparła dłonie o parapet i uśmiechnęła się. Stąd rozciągał się piękny widok na całe miasto.

– Mam pomysł, żmudny i długotrwały, ale opłacalny – powiedziała. – Lecz będziesz musiał mi pomóc oraz uruchomić kontakty.

Pavol podszedł do niej i przytulił ją od tyłu.

– Co tylko zechcesz – odpowiedział.

Kobieta odwróciła się w jego stronę i złożyła na ustach pocałunek.

***

Widownia koloseum była przepełniona. Maureen ledwo znalazła wolne miejsce. A mogłam przyjść wcześniej, narzekała i klęła w myślach. Wepchnęła się między jakiegoś faceta, a matkę z kilkuletnim dzieckiem. Nie była zadowolona z miejscówki, ale musiała tu być. W jaki inny sposób znalazłaby Gaspara?

Krata jednego z wejść na arenę otworzyła się. Wyszedł przez nią wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna. Miał na sobie skórzaną zbroję, a przez plecy przewieszoną halabardę, która na jednym z końców miała długie ostrze, a na drugim hak. Ludzie zaczęli wiwatować. Kobieta, która siedziała obok naszej bohaterki jedną ręką trzymała dziecko, a drugą zwinęła w pięść i wymachiwała w powietrzu.

– Gas-pare! Gas-pare! – tłum oszalał, a wojownik uśmiechał się szeroko. Wyjął swoją broń i zaczął walczyć z niewidzialnym przeciwnikiem.

– Arr! – krzyczał gladiator. – Arrr!

W tym samym momencie na przeciwległym krańcu areny pojawił się lew. Duży samiec alfa z bujną grzywą, wielkimi pazurami i długimi kłami. Rozwarł paszczę i złączył się w ryku z żołnierzem. Jednak nie trwało to długo.

Oboje przystąpili do walki. Zwierzę rzuciło się na mężczyznę, a ten uskoczył w bok. Przez kilka minut ganiali się po całym forum. Widzowie wstrzymywali oddech, kiedy pazury lwa prawie dosięgły zbroi wojownika, a ten zręcznie odsunął się w bok. W końcu gladiator zdecydował się na atak. Ujął halabardę w dłonie ostrzem do góry. Wykonał nią kilka ruchów. Król zwierząt zdziwiony postawą przeciwnika cofnął się kilka kroków. I stało się coś niespodziewanego dla zwierza. Zbrojny szybkim ruchem podszedł do niego wymierzył hakiem na broni wprost w jego paszczę. Ten ryknął groźnie, a po chwili w podniebieniu miał wbity żelazny pręt. To Gaspare włożył w jego pysk drugi koniec swojego oręża, wbił i pociągnął do siebie. Lew jeszcze się szarpał i wił, a im bardziej to robił, tym więcej krwi zdobiło piasek pod ich nogami. Ludzie szaleli. Wstawali ze swoich miejsc i klaskali, gwizdali, krzyczeli.

Maureen miała dość. Dostała w twarz łokciem od mężczyzny siedzącego obok oraz w ramię od dzieciaka, który był z matką. Zobaczyła, co miała zobaczyć. Wstała więc i skierowała się do wyjścia. Przepychała się między rozweselonymi ludźmi. Dołączyła do ich euforii mentalnie, gdy była w korytarzu prowadzącym do wyjścia.

Zmierzała do uliczki, z której gladiatorzy wchodzili do koloseum. Zaczaiła się za kilkoma skrzyniami i cierpliwie czekała. Nie zważała na to, że kilka szczurów i karaluchów przebiegło obok niej. Nie krzyknęła, gdy pająk opuścił się na jej ramię na swej pajęczynie. Spokojnie obserwowała jedyne drzwi w alejce. Wyszedł przez nie, nie kto inny, jak Gaspare. Oddychała miarowo i spokojnie. Wstała na ugiętych nogach, gdy przechodził obok niej. Podeszła cicho do niego. Wyjęła nóż z pochwy przy nodze i szybkim ruchem przyłożyła mu do gardła.

– Co jest...! – Krzyknął, ale w następnej chwili chwycił Maureen za nadgarstek, przerzucił przez siebie i przygwoździł ją do ziemi. Nóż poleciał kilka kroków obok niej. – Kim jesteś!?

– Gaspare z Tvinge, jak mniemam? – Zapytała niewinnie kobieta. – Szukam cię.

Mężczyzna podniósł jedną brew i patrzył na nią pytająco.

– A myślałem, że chcesz mnie obrobić.

– Chcę cię sprawdzić. Mam interes.

Kopnęła go z całej siły w krocze. Zawsze bądź czujny, przeszło jej przez myśl. Wojownik skrzywił się nieznacznie, a uścisk zwolnił się trochę. Wyrwała dłoń z jego objęć. Wyprowadziła prawą pięść wprost w jego policzek i dołożyła nogą w piszczel. Podniosła się, ale Gaspare chwycił ją za dolną kończynę. Upadła swoją facjatą w głęboką kałużę. Gladiator pociągnął ją w swoją stronę, a ona w tym czasie odwróciła się twarzą do niego. Kiedy była wystarczająco blisko, podciągnęła się na jego ramieniu i przywaliła mu swoim czołem. Nieco oszołomiony mężczyzna tym razem trzymał bardzo mocno. Pociągnął mocniej i przystawił swoją stopę do jej gardła. Poddusił ją.

– To powiesz czego chcesz czy nie? – Jego chrapliwy głos odbił się echem.

– Nadal chcesz pracować dla króla? – Odpowiedziała uśmiechając się. – Puść, to wszystko wyjaśnię.

Spojrzał na nią podejrzliwie.

– Spróbuj zrobić coś nieodpowiedniego, a jutro znajdą cię w rynsztoku – zagroził i stanął przed nią w rozkroku.

– Dżentelmen – mruknęła wstając.

– Chodź, tutaj nie można spokojnie rozmawiać.

Czuć było zapach alkoholu. Dym papierosowy lekko szczypał oczy. Karczma była pełna i głośna. Tłumy pijanych mężczyzn krzyczały i śmiały się. Jedni ośmieleni procentami podrywali kelnerki, a inni kłócili się o coś. Nasi bohaterowie siedli przy ścianie i zamówili po piwie.

– Tutaj możemy normalnie rozmawiać? – Zapytała z kpiną w głosie Maureen.

– Oni wszyscy tutaj – odwrócił się i wykonał ruch ramieniem, jak gdyby chciał ogarnąć całą salę – są pijani w sztok. Jeśli któryś z nich usłyszy coś niestosownego, łatwo będzie mu wmówić, że się przesłyszał. To jaką masz propozycję?

– Jakiś czas temu starałeś się o posadę w gwardii królewskiej...

– Chcesz mi wypominać błędy młodości? – Zapytał ze śmiechem i wychyli dzban z alkoholem.

– Kiedy się nie dostałeś, poszedłeś do wojska, ale wyrzucili cię za niesubordynację.

– Tracę swój cenny czas – mruknął.

– Ponawiam pytanie: nadal chcesz pracować dla króla?

– Słuchaj, chciałem służyć królowi Genrichowi, bo go szanowałem. A Milan? – Zaśmiał się głośno. – Milan to młokos, który dopiero co wyrósł z pieluch, a już chce rządzić.

– Nie lubisz naszego nowego monarchy?

– Tylko wyrażam swoje zdanie.

Maureen uśmiechnęła się delikatnie. Zaczęła szukać czegoś po swoich kieszeniach.

– Gdybyś jednak zmienił zdanie, to tutaj masz wszystkie informacje – powiedziała. Położyła zwitek papieru obok jego kufla, dopiła swoje piwo i zaczęła przeciskać się do wyjścia.

Nocne powietrze orzeźwiło ją nieco. Z głównej kieszeni płaszcza wyjęła kolejną karteczkę i pióro. Podkreśliła na niej nazwisko Gaspare z Tvinge.