rozdział 4

Obudziła się, kiedy słońce już dawno było na niebie. Miała bardzo miły sen, który z czasem przerodził się w koszmar. Dookoła tylko krew i śmierć. Widziała wszystkie znajome twarze. Dostrzegała, jak w każdej parze oczu znikało życie. Raconto to najgorsze przeżycie w jej życiu. To była jej trzecia bitwa, ale to właśnie tam zabiła najwięcej ludzi i zginęła większość jej przyjaciół. Prawie wszyscy, pomyślała i uśmiechnęła się gorzko. Nigdy tego nie zapomni.

Jedząc jakąś bezsmakową breję w gospodzie, wpatrywała się w czystą kartkę. Była zobowiązana wymyślić stroje dla straży króla. Musiały być one zarówno wygodne, jak i zapewniać dużą ochronę. Na początek narysowała postać. Potem dorysowała buty do kolan. Odwróciła papier i zrobiła odnośnie nich notatkę. Tak samo postąpiła w przypadku spodni i koszuli. Do tego dodała kurtkę i uzupełniła dodatkami. Skończyła jeść papkę i odstawiła miskę. Zgięła w pół arkusz i schowała do płaszcza. Następnie wyjęła z niego piersiówkę i wychyliła ją. Alkohol przyjemnie podrapał ją w gardło.

***

Kroczyła dumnie jedną z bogatszych dzielnic stolicy. Mijała wozy szlachty oraz ich służących. To było coś zupełnie innego, niż w dolnych okręgach. Tutaj nie było przepychu wśród ludzi, żadnych kramów kupieckich na środku drogi, a budynki były duże i schludne. Mimo tego, że przestępczość była znikoma, dało się zauważyć więcej strażników. Maureen pokręciła głową z niezadowoleniem. Będzie musiała o tym wspomnieć Milanowi. Wreszcie doszła do swojego celu.

Apteka „U Dermana” cieszyła się nieskazitelną opinią. Można było tam dostać każdy rodzaj ziół i innych medykamentów, ale również cenną poradę. Niestety pozytywne zdanie wyrażali jedynie mieszkańcy wyższych sfer. Ci z niższych narzekali na cenę produktów. Nie można mieć wszystkiego, prawda?

W środku było jasno i schludnie. Czuć było zapach rumianku. Na półkach leżały słoje, a w nich opisane dokładnie zioła. Na ladzie w wazonie stało kilka kwiatów, a za nią były szafki z bardziej trującymi specyfikami. Przy drzwiach zamontowany był mały dzwoneczek, który dzwonił ilekroć ktoś wchodził lub wychodził.

– Jest tu kto? – Zapytała Maureen przekraczając próg.

Z tylnego pomieszczenia wyszedł staruszek ubrany w biały fartuch. Na nosie miał okulary i uśmiechał się przyjaźnie.

– Witam, nazywam się Derman Folks – przedstawił się. – Czego pani potrzebuje?

– Dzień dobry, szukam niejakiego Bartela Bane’a – odpowiedziała kobieta.

– Bartela? – Zdziwił się mężczyzna. – A cóż to on przeskrobał? Wie pani, to dobry chłopak. Taki uczynny, pracowity, zawsze miły...

– Czy mógłby go pan zawołać? – Przerwała mu.

– A tak, tak. Już – odszedł od lady i wyszedł do pokoju, z którego przyszedł. – Bartel! Pani do ciebie.

Z izby wyszedł młody chłopak z pociągłą twarzą i burzą loków na głowie.

– Słucham – powiedział, a raczej burknął.

Maureen zmierzyła go wzrokiem. Chrząknęła i powiedziała:

– Czy możemy porozmawiać na osobności?

Jadownik spojrzał na swojego szefa, który stał w obok.

– Idź, idź. Poradzę sobie – powiedział aptekarz. – Tylko przyjdź szybko.

Bartel zdjął fartuch i położył go na krześle.

– Chodźmy – rzekł do kobiety i przepuścił ją w drzwiach. Wyszli na ulicę. – O co chodzi?

– Składałeś papiery do wojska, tak? – Zapytała i zaczęła iść w dół drogi.

– Na miejsce ratownika – odpowiedział. Chłopak mówił nieco niezrozumiale. – Przyjęli mnie?

– Niekoniecznie, ale chcesz nadal pracować dla króla? – Zapytała patrząc na niego. Nie widziała dokładnie jego twarzy przez loki.

– W jakiej roli?

– Jako ochroniarz – odpowiedziała prosto z mostu Maureen. Właśnie przechodzili przez skrzyżowanie i zbliżali się do niższego okręgu. – Jeśli się zdecydujesz, to przyjdź jutro do Dzbanu Wina. Do zobaczenia.

Przeszła przez ulicę zostawiając Bartela samego. Nie oglądała się za siebie. Niech sam zadecyduje, stwierdziła.

***

Maureen sama już nie wiedziała, gdzie ma jechać. Była już w Akademii, na dworze królewskim, w większości karczm, a jej tam nie było. Zmęczona szukaniem jechała do pobliskiego zagajnika. W jednej z kieszeni ciążyła jej piersiówka, a w drugiej plik kartek oraz pióro. Kasztan szedł spokojnie czasami odganiając ogonem natrętne muchy.

Była już głęboko w lesie, kiedy usłyszała kobiecy głos. Krzyczała, ale nie o pomoc. Maureen zawróciła konia w tamtym kierunku. Inochodem* pokonała odcinek, który dzielił ją od wrzasków. Gdy nie mogła już przejechać na zwierzęciu, zsiadła z niego i przywiązała lekko do drzewa. Zaczęła przeciskać się przez krzaki. Gałęzie okoliły ją w twarz, ale ona się tym nie przejmowała. W końcu dotarła na miejsce.

Na małej polance stało kilka postaci. Jedną z nich była kobieta, która z pewnością jest wyższa stopniem od pozostałych. Uczniowie i nauczycielka, pomyślała Maureen. Studenci z łukami celowali w oddalone klocki drewna. Łuczniczka czasami podchodziła do nich i dawała im wskazówki. Nasza bohaterka wyszła z ukrycia.

– Przepraszam! – Krzyknęła, a wszyscy odwrócili się w jej stronę. – Szukam niejakiej Gaei Zackti.

– To ja – odpowiedziała profesorka. – Wracajcie do ćwiczeń!

Podopieczni naprężyli broń i wystrzelili strzały. W tym samym czasie belferka podeszła do zainteresowanej.

– O co chodzi? – Zapytała.

– Nazywam się Maureen i przysyła mnie król – odpowiedziała.

– Król? – Zdziwiła się Gaea. – W jakiej sprawie?

– Jest pani najlepszą mistrzynią w Akademii, więc nasz władca proponuje pani posadę w jego straży przybocznej – odpowiedziała Maureen patrząc na twarz, która obecnie wyrażała lekki szok.

– Straż przyboczna? Przecież ja jestem łuczniczka – powiedziała i zaśmiała się. Podeszła do stołu i oparła się o niego.

– Jednakże jest pani najlepszą kandydatką na to miejsce – co, jak co, ale Maureen potrafiła się dobrze wysławiać. – Jeśli pani się namyśli, to zapraszam jutro to gospody „Dzban Wina”.

Odwróciła się i poszła tą samą drogą, którą tutaj przyszła. Uwielbiała zostawiać ludzi zdezorientowanych w sytuacji.

***

Słońce było wysoko na niebie. Ciepło lało się z nieba, chociaż nie było tak bardzo odczuwalne. Targ był pełen ludzi. Maureen ledwo przeciskała się między nimi, aby dojść do gospody, w której mieszkała. Słyszała wrzaski przekupek, które wychwalały swoje produkty pod niebiosa. Farmerzy targowali się ze sklepikarzami o swoje produkty. Zastanawiała się kogo wybrać do straży przybocznej króla. Miała do wyboru kilku fantastycznych kandydatów, lecz każdy z nich miał jakieś wady, które nie były do skorygowania. Wahała się między kolejnym żołnierzem, a gwardzistą w zamku. Podeszła do jednego z wozów i wzięła z niego dorodnego orba**.

– Stać! Zatrzymać ją! – usłyszała głosy strażników. Zaczęła iść szybciej. Przepychała się między klientami bazaru. Zwolniła, gdy zobaczyła, że stróże prawa biegną w przeciwnym kierunku. Zdziwiona wskoczyła na ułożone na sobie skrzynki, które stały pod jednym z budynków.

Spostrzegła drobną postać w pelerynie uciekającą w stronę Głównej Alei. Goniło ją dwóch gwardzistów. Nieznajoma przewróciła stragan z warzywami, lecz nic to nie dało. Sprzedawczyni jeszcze bardziej zaczęła krzyczeć. Maureen nawet nie wiedziała kiedy zgubiła ją w tłumie. Jednak po chwili odnalazła. Uciekała przez most. Nasza bohaterka zeskoczyła z podestu i przybliżyła się do kładki. Ścigana stanęła z dala od ludzi i wyciągnęła dwa długie miecze. Katany, pomyślała patrząc na odbijający w słońcu metal. Czyżby Esyia?

– Zatrzymaj się! – Krzyczał wciąż jeden ze strażników.

Dobiegli do niej i wyciągnęli swoją broń. Wokół nich zaczęli zbierać się ludzie.

– Odsunąć się! Odsunąć! – Wrzeszczał do nich mężczyzna i zaatakowali kobietę.

Jeden z nich wyprowadził cios z góry, tuż nad jej prawym ramieniem. Drugi próbował uderzyć w lewy bok. Oboje zostali zatrzymani przez miecze wojowniczki. W pierwszym przypadku przejechała po mieczu wroga i wyprowadziła cios tuż pod jego ramię. W drugim, po krótkiej chwili wyprowadziła cios w udo. Obydwie klingi trafiły w swoje cele, niestety zbroje gwardzistów były zbyt dobre i nie odnieśli obrażeń. Pierwszy z żołnierzy wykorzystał sytuację, w której ścigana była zajęta jego kolegą i uderzył ją w piszczel. Kobieta upadła na jedno kolano, lecz nadal chciała walczyć. Jeden z mundurowych zaszedł ją od tyłu i wykręcił rękę. Wypuściła miecz, lecz drugą dłonią wymachiwała powietrzu. Zgięła się w pół, gdy chwycił ją za drugie ramię i przygwoździł do brukowanej drogi. Wyjął zza pasa sznur i związał jej nadgarstki. Ludzie wkoło zaczęli klaskać.

Maureen uśmiechnęła się i już wiedziała kogo wybierze na szóste miejsce. Tylko musi porozmawiać z Milanem. Wyjęła piersiówkę i pociągnęła z niej łyk.

~*~

*Inochód - chód w którym koń jednocześnie unosi dwie nogi po jednej stronie ciała. Podobny do kłusa.

**Orb - fioletowy, słodki owoc wyglądem przypominający jabłko. Gotowy do spożycia jest na przełomie maja/czerwca. (Wymyślone na potrzeby opowiadania.)