rozdział 14

Czekanie na króla, który prowadzi zawiłą konwersację z bardzo rozgadanym człowiekiem nie należy to spraw ekscytujących. Detektyw Pumbis lubił narzekać. A to ludzie są zbyt aroganccy (przypadek Maureen), a to nie chcą nic mówić (na przykład Gaspare) czy są nazbyt wylewni (Harun?). Milan nie był zadowolony i przestępował z nogi na nogę, aby delikatnie dać znać mężczyźnie, że pora na niego. W końcu uratował go jeden z żołnierzy.

– Królu, ma pan gościa – powiedział młodzieniec wchodząc do sali. Za sobą przyprowadził Maureen.

Śledczy spojrzał na nią złowrogo.

– W takim razie, ja królu już się żegnam. Jeśli odkryję coś ważnego, niezwłocznie powiadomię króla – zakomunikował i ukłonił się. – Do widzenia.

Władca Shryuko skinął głową i pozwolił sobie na głębszy oddech, gdy drzwi zamknęły się.

– Ciężko, co? – zapytała kobieta podchodząc bliżej.

– Nawet mi nie mów – mruknął król. – Ta trucizna to chyba była zmyłka i ten facet mnie wykończy. Miele tym językiem i miele. W nieskończoność.

– Mówi chociaż coś pożytecznego? – dopytywała strażniczka. Nie za bardzo ufała temu „agentowi”.

Milan spojrzał na nią podejrzliwie.

– Znając ciebie, to masz już jakieś podejrzenia i chcesz je sprawdzać na własną rękę – powiedział do niej. – Dlaczego nie możesz powierzyć tej sprawy Pumbisowi?

– Serio? – zapytała i podniosła jedną brew do góry. – Milan, ten gościu to kretyn! On chce tylko obarczyć kogoś winą, zgarnąć pieniądze i wyjechać.

– Najlepszy specjalista w kraju – odparł mężczyzna. – Tak mówi Noele.

– Pewnie zawsze łapie sprawców – powiedziała Maureen. – On jest dobrze wyuczony, co do rozmów z ludźmi. Sam zresztą widziałeś.

– To prawda – zgodził się. – Gianna była skłonna przyznać się nawet do tego, że jest poszukiwaną na całym świecie zabójczynią.

– No widzisz – kobieta westchnęła. – Mówił coś ważnego?

– Substancja, którą otruto tego szlachcica była w winie migdałowym – odpowiedział ponuro. – Takie pijam tylko ja i kilku innych. Naprawdę wąskie grono. Ten skrytobójca musiał mnie dobrze poznać.

– Na tym to polega – powiedziała szybko, zaraz potem dodała: – Urzędujesz dopiero tydzień. Kto chciałby cię zabić?

– Uwierz mi, odkąd wybyłaś z dworu do dzisiaj, urodziło się wielu przeciwników monarchii w naszym kraju – rzekł i usiadł na tronie. – Znaczna większość to byli bliscy podwładni mojego ojca, a nierzadko też dziadka.

Przerwało im nagłe wtargnięcie tego samego żołnierza, który wprowadził Maureen. Za nim wszedł Pumbis.

– Królu, mam dla króla wiadomość! – krzyknął od samego progu.

– W takim razie, ja się żegnam – kobieta ukłoniła się lekko i ruszyła w stronę drzwi.

– To cyjanek, mój panie. Cyjanek! – usłyszała wychodząc. Już wiedziała czego szukać.

Mieszkanie Semena nie było duże. Ba, to była istna klitka. Nie pasowało to do weterana wojennego jeszcze służącego w wojsku. Małe łóżko stojące w rogu z rozrzuconym kocem, a obok niego zniszczona szafka. W drugim kącie piecyk, a wraz z nim stolik i dwa krzesła. Jednak tym, co najbardziej mogło zdziwić zwykłego obserwatora były plakaty zawieszone na ścianach. „Precz z monarchią!” czy „Władza dla ludu!” to tylko nieliczne hasła widniejące na skrawkach papieru.

– Wiedziałaś o tym? – zapytał Harun rozglądając się nadal.

– Gdybym wiedziała, to on nawet na zamku by się nie pokazał – mruknęła. – Przeszukaj tę szafkę i łóżko, a ja poszukam w piecyku i podłodze.

Mężczyzna kiwnął głową i podszedł do mebla. Wojowniczka zaczęła przeszukiwać urządzenie dające ciepło. Nie wierzyła, iż coś tam znajdzie. Ale przypominając sobie nieudolną próbę zabójstwa Milana, wszystko mogło się zdarzyć.

– Masz coś? – zapytała artystę zamykając ostatnie drzwiczki piecyka.

– Kilka plakatów siejących propagandę – odpowiedział. – Wątpię, aby schował cokolwiek tak płytko.

Maureen skinęła głową. Klęknęła i poczęła opukiwać podłogę. W znacznej większości dźwięk był głuchy, ale w jednym, tuż obok nogi łóżka, słuchać było echo. Złapała za pogrzebacz przy piecu i podważyła jedną z desek. W małym zagłębieniu była ukryta skrzyneczka. Kobieta ujęla ją w dłonie i podniosła. Uchyliła wieko i zobaczyła kilka różnych proszków.

– Znasz się na tym? – zapytała Haruna, a ten podszedł bliżej.

– To na pewno jest muchomor, a tamto nikotyna – odpowiedział wskazując na substancje. – Podejrzewam, że ten – pokazał na biały proch – to cyjanek lub arszenik. Tyle mogę powiedzieć teraz. Więcej powiedziałbym ci po badaniach.

– Tyle mi wystarczy – powiedziała Maureen i uśmiechnęła się.

Nagle usłyszeli coś, czego nie chcieli. Kroki dobiegające od zewnętrznej strony drzwi im nie sprzyjały. Nie patrząc na nic innego, odłożyli wszystko na swoje miejsce i wyskoczyli przez okno, którym weszli.

Maureen weszła do gabinetu Milana, jak przysłowiowe tornado. Na nic zdały się okrzyki żołnierza pilnującego w tym czasie swojego władcę. Ten siedział w fotelu i przeglądał jakieś papiery. Uniósł głowę, gdy zobaczył gościa.

– To Semen – powiedziała o oparła ręce na biurku.

– Jesteś tego pewna? – zapytał król. – To poważne oskarżenie, Maureen.

– Byłam u niego w mieszkaniu – usiadła naprzeciw niego. – On cię po prostu nienawidzi! Pamiętasz, jak mówiłeś o przeciwnikach monarchii? To właśnie jeden z nich.

Milan spojrzał na nią podejrzanie.

– Strażnik! – krzyknął, a po chwili w drzwiach ukazał się młody chłopak. – Sprowadź tutaj detektywa Pumbisa. Byle szybko!

– Tak jest! – odpowiedział hardo żołnierz i zniknął.

– W jaki sposób dostałaś się do jego mieszkania? – zapytał Milan po chwili. Odłożył wszystkie papiery na bok. – Bo na pewno nie dał ci klucza.

– Z małą pomocą – powiedziała i uśmiechnęła się szeroko.

– Czyli się włamałaś – mruknął. – Za to mógłbym cię wsadzić do więzienia.

– Ale tego nie zrobisz – uśmiech nie schodził jej z twarzy.

Nie minęło kilka minut, a do gabinetu wszedł detektyw.

– Wzywałeś, królu? – zapytał na wstępie, a następnie ukłonił się.

– Tak. Mam podejrzenie, że za otruciem tego szlachcica stoi Semen Sujet, członek mojej straży przybocznej – powiedział uważnie patrząc na Pumbisa. – Proszę sprawdzić jego mieszkanie. W trybie natychmiastowym.

– Tak jest – znów się ukłonił i wyszedł.

– Mam nadzieję, że jesteś tego pewna – mruknął Milan.

Semen był nazbyt spokojny podczas aresztowania. Nie krzyczał, ani nie wierzgał. Po prostu z pokorą przyjął związane z tyłu dłonie i wyprowadzenie z mieszkania. Jego sąsiedzi nie mogli przegapić takiego przedstawienia, więc ustawili się w poprzek drogi, skutecznie blokując przejazd zarówno kupcom, jak i samemu detektywowi. Swoją drogą, Pumbis nie był zaskoczony zachowaniem podejrzanego. Coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że król mógł mieć rację, co do jego winy. Oczywiście nie brał pod uwagę Maureen znajdującej się wtedy w środku. Mężczyzna nie pałał do niej pozytywnym uczuciem. Widział, że nie działają na nią jego zagrania. Jakby miała już z czymś takim do czynienia. Śledczy od razu zarządził tortury Sujeta.